Judyta Cukrowska
Brasilia jest bez wątpienia niezwykłym miastem, innym od wszystkich innych na świecie. Nie jest miastem planowanym rozważnie, jak inne metropolie.
Dla takiego specjalnego miasta, została zaprojektowana i zbudowana równie osobliwa Katedra, z niezwykłym witrażem.
W dniu 12 września 1958 roku zostały położone fundamenty rzymsko katolickiej Katedry. Metropolitan Katedra w Brasilii pod wezwaniem Naszej Pani Aparecidy jest wyrazem wybitnego talentu architekta Oscar’a Niemeyer’a. Ten brazylijski architekt, jest wciąż uważany za jedną z kluczowych postaci w rozwoju nowoczesnej architektury na świecie. Jego projekty są na wskroś futurystyczne i wyprzedzają kanony współczesnej architektury o lata świetlne.
Budowa katedry została zakończona w 1960 roku. 16 betonowych kolumn to podstawa hiperbolicznej Katedry, która teraz jest siedzibą Archidiecezji w Brazylii. Katedra została poświęcona 31 maja 1970. W tym czasie miała już zewnętrzne przezroczyste okna.
Kolumny, mające przekrój paraboliczny, ważące 90 ton każda, mają być odwzorowaniem ludzkich rąk, składających się w modlitwie ku górze, do nieba.
Cztery rzeźby z brązu, każda 3 metrowej wysokości, reprezentują Ewangelistów i stoją na placu zewnętrznym, u wejścia do świątyni. Rzeźby te zostały wykonane przez artystę rzeźbiarza Dante’go Croce, w 1968 roku.
Dwunasto metrowej szerokości i głęboki na 40 cm basen z wodą otacza dach Katedry, co pomaga chłodzić jej wnętrze w upalne dni. Goście przechodzą nad basenem, wchodząc do katedry. Odbicie w wodzie struktury architektonicznej tworzy wyjątkowe wrażenie. Szczególnie nocą widok jest imponujący.
W środku nawy znajdują się trzy rzeźby aniołów, zawieszone na stalowych linkach. Najmniejszy Anioł ma 2,22 m długości i waży 100 kg. Średni ma 3,40 m długości i waży 200 kg. Największy ma 4,25 m długości i waży 300 kg. Rzeźby zostały wykonane przez Alfredo Ceschiatti, z pomocą Dante’go Croce w 1970 roku .
Mające formę owalną, baptysterium ma ściany pokryte panelowymi, ceramicznymi płytkami malowanymi w 1977 przez Athos’a Bulcão. Niespotykaną bryłą architektoniczną jest również dzwonnica, która przypomina świecznik. Cztery wielkie dzwony zostały podarowane przez Hiszpanię.
Goście wchodzą do katedry przez ciemny tunel i nagle wydostają się z niego w jasne miejsce ze szklanym dachem, przez który widać błękit nieba, pod którym unoszą się trzy wspaniałe anioły.
Zewnętrzna warstwa dachu katedry składa się z szesnastu kawałków włókna szklanego, każdy ma 10 metrów szerokości u podstawy i 30 metrów długości i jest wstawiony pomiędzy betonowe filary. Pod tym dachem są zawieszone na powierzchni 2000 metrów kwadratowych tafle barwionego szkła w odcieniach niebieskim, zielonym, białym, i brązowym, stworzone w 1990 roku przez Marianne Peretti.
Powierzchnie witrażowe zostały umieszczone między kolumnami betonowymi i mają kształt trójkątów. Konstrukcja mimo ogromnego ciężaru sprawia wrażenie lekkiej, dzięki ogromnej, jasnej powierzchni witraży. W zasadzie cała górna przestrzeń Katedry jest jednym wielkim oknem na niebo i słońce, które maluje wspaniałe, naturalne wzory na szkle witraży.
W dniu 21 kwietnia 2012 roku rozpoczęto prace remontowe w celu renowacji budynku i infrastruktury oraz omówiono kwestię odnowy dachu. Zewnętrzne szyby zostały wymienione na nowe, a oryginalne witraże, zaprojektowane przez Marianne Peretti (użyto do nich ręcznie wykonanego szkła, a więc o bardzo zróżnicowanej grubości) zostały zastąpione przez jednolite szkło kryształowe i zmontowane w Brazylii z płyt, produkowanych w Niemczech. Oprócz naprawy dachu, wszystkie powierzchnie z marmuru zostały wypolerowane, beton naprawiony i pomalowany, anioły w nawie zostały oczyszczone i ponownie zawieszone, a mechanizmy dzwonów zastąpiono nowymi.
Prawie 1.000.000 osób, odwiedzających rocznie Katedrę Archidiecezji Brazylii sprawia, że katedra jest najczęściej odwiedzanym miejscem w tym mieście.
