Agata Mościcka
Położona na północ od centrum Seattle, w downtown, w tej części miasta, gdzie szkliste biurowce i mieszkalne wieże szybko tworzą nową supernowoczesną strukturę, Kaplica Kościoła Luterańskiego Gethsemane wyróżnia się oryginalną formą i fascynującą kolorystyką wyjątkowo nowoczesnych witraży. Kaplica wraz z całym budynkiem nad nią została zaprojektowana przez firmę architektoniczną Olson Kündig, specjalizującą się w obiektach kościelnych. Sanktuarium jest częścią siedmiopiętrowego budynku, w którym znajdują się biura, ale również centrum dziennej pomocy dla bezdomnych kobiet i ich dzieci, tanie mieszkania dla rodzin w ciężkiej sytuacji życiowej oraz plebania i administracja sąsiadującego z kaplicą Kościoła Luterańskiego. Okładzina elewacji wiąże razem odmienne elementy , dosłownie i w przenośni. Ochra, terakota i bordowe stalowe panele pokrywają się poziomo i pionowo, sugerując kształtem krzyże lub tkaninę. Na rogu, od strony zachodniej budynku, gdzie szyby rozciągają się niemal od podłogi do sufitu, wstawiono oryginalną mozaikę kolorowych szklanych prostokątów, nowoczesne witraże. Na płaszczyznach ścian korytarza, prowadzącego do głównej sali kaplicy zamontowano wąskie różnobarwne paski szkła. Wchodzący jest oszołomiony ferią barw. W sali głównej celowo wstawiono, pomiędzy wąskie paski witraży, większe płaszczyzny kolorowych, szklanych tafli, by stworzyć wrażenie otwartości pomieszczenia na otaczające go miasto.
Dla każdego, kto podąża ulicą, witrażowa fasada kaplicy wygląda, jak klejnot mieniący się tysiącem kolorów w blasku słońca. Wrażenie jest naprawdę imponujące, szczególnie w słoneczny dzień, gdy światło przenika do wnętrza kaplicy. 32-metrowej długości i 20-metrowej szerokości kaplica jest zdefiniowana przez pionowe paski kolorowego szkła artystycznego, które dosłownie owijają pomieszczenie z trzech stron. Szklany daszek, biegnący poziomo, na 2/3 wysokości witrażowych ścian kaplicy, krzyżuje się na całej płaszczyźnie ścian z poziomymi pasami, wypełniającego je kolorowego szkła. Światło słoneczne przenika przez szyby, a wypolerowana, betonowa podłoga wewnątrz jest skąpana w odcieniach tęczy, dzięki wielobarwnej kolorystyce wyjątkowych witraży. Wnętrze wygląda wtedy niesamowicie, można powiedzieć „niebiańsko”.
Ogromne płaszczyzny okien pozwalają przechodniom na zaglądanie do wnętrza budynku i obserwowanie, co odbywa się w kaplicy. A dzieje się tam naprawdę dużo ciekawego, co może zachęcić przechodniów do czynnego uczestnictwa. Modlitwy, śluby, a nawet wesela i zajęcia jogi. Pomieszczenie, dzięki swoim przeszklonym ścianom pozwala również osobom w nim przebywającym na obserwację życia miasta i przechodniów idących lub jadących wokół kaplicy. Służy to przypomnieniu znaczenia więzi wspólnoty. W pomieszczeniu znajduje się opuszczony, częściowy sufit wykonany również z kolorowego szkła, co potęguje wrażenie przeplatania się szklanych płaszczyzn, zgodnie z pierwotnym zamierzeniem architektów.
Najintensywniejszych wrażeń w kaplicy może zdecydowanie dostarczyć słoneczny dzień. Słońce swoimi promieniami, przenikającymi przez barwne paski szkła tworzy nową jakość doznań, związanych z wykorzystaniem techniki witrażowej w architekturze. Nigdzie nie spotkamy podobnego pomieszczenia o przeznaczeniu sakralnym i podobnego rozwiązania w kwestii witraży. Kolory krzyżują się na betonowej podłodze, symbol krzyża jest podmiotem w strukturze tej budowli. Założenie architektoniczne, przejrzystości konstrukcji kaplicy, nawiązuje do dawnych tradycji nabożeństw, które odbywały się pod gołym niebem. Pomieszczenie szklanymi, witrażowymi ścianami łamie stereotypy, niweluje wszelkie ograniczenia, dając dostęp każdemu do uczestnictwa w nabożeństwach. Kaplica jest w zasadzie pięknym wielobarwnym oknem na świat.
