Wśród niemieckich artystów działających w 2 połowie XIX i początkach XX wieku, ważne miejsce zajmuje pochodzący z Monachium Karl de Bouché. W swojej twórczości zajmował się malarstwem pejzażowym i rodzajowym, jednak największą sławę przyniosły mu liczne witraże tworzone dla budowli sakralnych i świeckich, zarówno w Niemczech, jak i poza granicami kraju.
Karl de Bouché urodził się 16 lipca 1845 roku. W latach 1864 do 1867 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a od 1868 roku zdobywał doświadczenie w zakładzie produkującym witraże w Oberschleissheim, którego właścicielem był Wladimir von Swertschkoff. W 1873 roku rozpoczął pracę na własny rachunek, zakładając warsztat witrażowy w Monachium. Jego firma w niedługim czasie odniosła ogromny sukces. De Bouché nie tylko dostawał wiele zamówień na okna w całym kraju, ale w roku 1889 został królewskim dworskim witrażystą, a w 1901 roku otrzymał tytuł nadwornego witrażysty Jego Cesarskiej Mości Cesarza Niemiec. Kilka lat później cesarz Wilhelm II osobiście złożył wizytę w jego warsztacie.
De Bouché zajmował się głównie witrażami przeznaczonymi dla wnętrz kościelnych. Jego prace trafiały do wielkich niemieckich katedr w Augsburgu czy w Visby. Zaprojektował też witraże do kościołów w Lehel, Monachium, Ratyzbonie czy Lipsku, gdzie stworzył niezwykle oryginalne okno upamiętniające Jana Sebastiana Bacha dla kościoła pod wezwaniem św. Tomasza. Jego autorstwa są również witraże w katedrze św. Dionizego Aeropagity w Atenach. Oprócz kościołów, miał też sporo zamówień od świeckich zleceniodawców, głównie z Monachium, gdzie tworzył dla Nowego Ratusza, Bawarskiego Muzeum Narodowego czy dworca kolejowego. Zajmował się również renowacją starych witraży w katedrach w Ratyzbonie oraz Münnerstadt. Wiele jego prac uległo zniszczeniu, jak np. witraże w budynku biblioteki na Uniwersytecie w Lipsku.
Karl de Bouché zmarł 2 marca 1920 roku. Trzy lata wcześniej przekazał dobrze prosperujący warsztat swojemu synowi. Twórczość de Bouché’a nawiązuje do tradycji. Artysta projektował witraże utrzymane w stylu historyzmu, wykorzystując elementy charakterystyczne dla sztuki średniowiecznej i renesansowej. Dominuje tematyka religijna, barwy są bogate i nasycone, a sceny figuralne uzupełnione przedstawieniami architektury, ornamentyką, a gdzieniegdzie również inskrypcjami.
