Jest bardzo wszechstronnym materiałem wykorzystywanym do wytwarzania wyrobów luksusowych oraz naczyń codziennego. Znane było już w Mezopotamii III tysiącleciu p.n.e.
Nazwa wynika z używanego topnika. Do piasku kwarcowego dodawano węglan sodu. W procesie produkcji do roztopionej masy dodawane są uszlachetniacze, barwniki oraz stłuczka szklana w temperaturze 1250 do 1400oC.
Szkło sodowe jest jako miękkie. Daje się ono długo formować, co jest bardzo ważną cechą dla szklarzy. Charakterystyczne są również barwa i ciężar. Niebarwione szkło ma barwę słomkową. W odróżnieniu od często stosowanego szkła ołowiowego, szkło sodowe jest zdecydowanie lżejsze.
Ten gatunek szkła ma skłonność do mętnienia. W atmosferze dużej wilgotności nadmiar węglany wapnia osadza się na powierzchni w postaci nalotu. Czyste szkło sodowe produkowano z grubego żwiru z regionu Ticino (Szwajcaria).
Współcześnie materiał ten jest wykorzystywany do produkcji szklanek, słoików, butelek, naczyń, szyb okiennych.
