Alina Błaszczyńska
Pałac Muzyki Katalońskiej (Palau de la Música Catalana) znajduje się w dzielnicy La Ribera w Barcelonie. Uroczyste otwarcie odbyło się 9 lutego 1908 roku i stał się on siedzibą chóru Orfeo Catala. Twórcą projektu jest kataloński architekt, Lluís Domènech i Muntaner, obiekt jest uważany za jeden z najważniejszych zabytków katalońskiej secesji.
W latach 1982-1989 pałac został poddany gruntownej renowacji oraz został rozbudowany. Dzisiaj, ponad pół miliona osób rocznie uczestniczy w koncertach i wydarzeniach mających miejsce w Pałacu Muzyki Katalońskiej. W 1971 pałac wpisano na listę zabytków narodowych a w roku 1997 na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Pałac Muzyki Katalońskiej jest typowym przykładem modernizmu katalońskiego, w którym krzywe linie przeważają nad prostymi, a dynamiczne, pełne energii rzeźby zastępują statyczne formy, a cechą charakterystyczną są różnokolorowe dekoracje o motywach roślinnych i kwiatowych.
Bogate zdobienia fasady Pałacu Muzyki Katalońskiej łączą w sobie style tradycyjnej architektury hiszpańskiej i arabskiej. Stąd architekt zastosował połączenie czerwonej cegły i żelaza, mozaik i witraży nadających przejrzystość budowli.
Wielokolorowe kolumnady sięgają balkonu na pierwszym piętrze. Są ozdobą frontowego wejścia pałacu i fasady. Nad nimi znajdują się popiersia Giovanniego 
Pierluigi da Palestrina, Jana Sebastiana Bacha i Ludwika van Beethovena oraz Richard’a Wagnera z boku. Szczyt fasady jest zdobiony przez dużą mozaikę pełną alegorii stworzoną przez Luis’a Bru, która reprezentuje członków chóru Orfeo Catala.
Goście wchodzą do pałacu przez foyer, które zbudowano podczas przebudowy budynku w latach osiemdziesiątych. Jest ono odmienne niż reszta pałacu. Szerokie łuki w różnych odcieniach zieleni, różu i żółci z bogatymi motywami kwiatowymi powodują, że nadal czujemy się jak w zamku. Pomiędzy masywnymi filarami znajdują się oświetlone okienka z witrażami.
W sali koncertowej Pałacu Muzyki Katalońskiej, może zmieścić się ponad 2000 widzów. Pomieszczenie w ciągu dnia 
jest oświetlane tylko przez naturalne światło. Jest to niespotykane rozwiązanie architektoniczne. Ściany po obu stronach składają się głównie ze szklanych witraży, tworząc wspaniałe łuki. Zostały one zaprojektowane przez Antoniego Rigalta, którego centralnym dziełem w pałacu jest odwrócona kopuła w centralnej części wypełniona odcieniami złota, natomiast otoczona niebieskim, co ma symbolizować słońce i niebo.
Wnętrze sali koncertowej można obejrzeć na zdjęciu na okładce Barw Szkła.
