Kościół św. Pawła w Birmingham to anglikańska świątynia wzniesiona w stylu gregoriańskim przez Rogera Eykyna z Wolverhampton. Jej konsekracja miała miejsce w 1779 roku, jednak brak środków sprawił, że budowla była bardzo skromna. Nie miała wieży (dodano ją dopiero w XIX wieku), a wnętrze było oszczędne w dekoracjach. Dopiero w 1785 roku, sześć lat po poświęceniu kościoła, powrócono do tematu jego wystroju. To właśnie wtedy zamówiono okazałe, szklane malowidło, które stało się integralną częścią ołtarza głównego.
Do stworzenia tego dzieła wybrano Francisa Egintona, który był w tamtym czasie uznanym malarzem szkła. Tworzył okna do katedr, kościołów, kaplic, a także do domów prywatnych w całej Anglii i za granicą. Eginton ukończył pracę w 1791 roku. Otrzymał za nią 400 gwinei, co uważał za sumę „bardzo nieadekwatną”.
Witraż Egintona znajduje się we wschodnim oknie. Kompozycja podzielona jest na trzy części ujęte w rozbudowane, architektoniczne obramienia. Przedstawiona scena – Nawrócenia św. Pawła – tematyką nawiązuje do patrona świątyni. Eginton korzystał z projektu innego artysty. Okno w kościele w Birmingham to odwzorowany na szkle obraz ołtarzowy autorstwa Benjamina Westa z około 1786 roku, który aktualnie znajduje się w Dallas Museum od Art. West był amerykańskim malarzem, który tworzył w Anglii. Pracował m.in. dla rodziny królewskiej, był też współzałożycielem i prezesem Królewskiej Akademii Sztuki. Uznawany jest za reformatora malarstwa historycznego. Temat Nawrócenia św. Pawła pojawiał się w jego twórczości kilkukrotnie, w różnych wersjach.
Dzieło Egintona nie jest typowym witrażem. Do jego wykonania użyto tafli przezroczystego szkła, na której odtworzono olejny obraz. Został on namalowany związkami, które po wypaleniu tworzyły na powierzchni barwną emalię, ściśle łączącą się ze szkłem. Taki witraż jest zdecydowanie mniej przezroczysty niż tradycyjny. Eginton był mistrzem tej techniki, która była w tamtych czasach nowością.
Nawrócenie św. Pawła w kościele pod wezwaniem św. Pawła w Birmingham uznawane jest za największe arcydzieło w dorobku Francisa Egintona. Szklany obraz różnie wygląda w zależności od pory dnia, wpadających przez okna świątyni promieni słonecznych, a także sztucznego oświetlenia w kościele.
