W kościele pod wezwaniem św. Piotra w mieście Staines-upon-Thames w hrabstwie Surrey, na zachodnim krańcu nawy południowej, znajduje się witraż przedstawiający Chrystusa jako Dobrego Pasterza. Fundatorami okna byli J. G. Clarke oraz Lucy Bride Hall, którzy zamówili je dla uczczenia pamięci swojego ojca, pastora Halla.
Witraż zaprojektował brytyjski malarz Edward Arthur Fellowes Prynne żyjący w latach 1854-1921. Studiował w Londynie, Paryżu, Florencji i Antwerpii. Na początku lat 80. XIX wieku osiedlił się w Londynie i rozpoczął karierę. Wystawiał swoje prace w Royal Academy, w galeriach w Liverpoolu, Glasgow i Manchesterze, był członkiem Royal Soviety of British Artist. Prynne zasłunął jako znakomity portrecista. Dziś jego twórczość została już nieco zapomniana, dużo bardziej znany jest jego brat – architekt George Fellowes Prynne. Obaj bracia często współpracowali ze sobą. Podobnie było w przypadku kościoła św. Piotra w Staines. Zaprojektowana przez George’a budowla, została ozdobiona witrażami autorstwa Edwarda Arthura.
Okno z przedstawieniem Dobrego Pasterza zainstalowano w 1911 roku. Wykonał je James Jenings, który miał hutę szkła na Clapham Road w południowym Londynie.
Witraż składa się z dwóch części. Jedna z nich ukazuje Jezusa jako Dobrego Pasterza. Chrystus stoi wyprostowany, prawą rękę wspiera na lasce pasterskiej, lewą podtrzymuje baranka na swoim ramieniu. Ubrany jest w długą, czerwoną szatę, na którą narzucony ma jasny płaszcz. Jezus ma jasne, kręcone włosy i brodę, a na głowie koronę cierniową. Towarzyszą mu trzy owieczki. Po jego prawej stronie, w drugiej części okna widzimy postać św. Piotra. Siedzi on na ziemi, a jego twarz zwrócona jest w stronę Chrystusa. Ubrany jest w niebieską szatę z żółtym płaszczem, a jego głowę otacza czerwona aureola. W ręku trzyma taką samą laskę jak Jezus, a u jego boku widać pęk kluczy. W tle obu postaci widoczny jest pejzaż z błękitnym niebem, owocowymi drzewami i płotkiem.
Przedstawione przez Prynne’a postaci mają delikatne i subtelne rysy. Artysta skupia się na szczegółach, a całość jest starannie dopracowana. Miękko układające się draperie, wysmakowane, delikatne, ale zarazem wyraziste kolory, płynna linia nadają witrażowi nieco baśniowy charakter. W swoim wyrazie dzieło wpisuje się w stylistykę prerafaelitów.
