Andrzej Bochacz

Nanoszenie malatury używane jest w witrażu   klasycznym. Przezierne szkła katedralne po wypaleniu tracą pełną przejrzystość a pokryte kilkoma warstwami farby przemawiają treściami swoich przesłań.

W witrażach montowanych techniką tiffany najczęściej stosuje się materiał nieprzezierny. Subtelne kształty wydobywane są przemyślanymi liniami cięć oraz doborem niepowtarzalnych struktur i przebarwień w szkle. Chciałbym jednak zachęcić do łączenia obu wspomnianych technik. Wprowadzenie elementów malowania do witraża tiffany znakomicie wzbogaca tę technikę oraz umożliwia uzyskiwać efekty dla niej niedostępne.

Prześledźmy omawianą metodę w takim odmiennym przypadku, szczególnie, że na niektórych etapach różnice są znacząco odmienne. Jednocześnie postanowiłem zaprezentować przykład wprowadzający do zaawansowanego wydobywania cieni. Jako materiał zastosowałem przezierne, jasielskie szkło katedralne. Szkła tego producenta w odcieniach fioletu, zieleni i błękitu cechuje stosunkowo niska temperatura topnienia. W związku z tym do malowania użyłem czarnej o temperaturze wypału 650⁰C. Szeroki wybór dostępny jest w Instytucie Ceramiki i Materiałów Budowlanych w Warszawie. Eksperymentując z doborem farb konturowych często balansuję między czystą czernią a brązami, które ocieplają odcień tej pierwszej. Szczególnie jest to widoczne na etapie nanoszenia patyny, kiedy ciemna warstwa farby zaczyna być przejrzysta. Farby szklarskie można również mieszać z ceramicznymi stosowanymi do szkliwienia wyrobów z gliny, fajansu lub porcelany. Należy jednak pamiętać, że wymagają one wyższych temperatur wypału. W związku z tym niezbędne jest wprowadzanie topników. Stosując gotowy barwnik będziemy pewni efektu. Eksperymentując możemy uzyskać zaskakujące efekty.

Doskonałym modelem dla dalszej prezentacji jest kwiat piwonii. Łączy on w sobie elementy przestrzenne oraz subtelne kształty lekkich płatków.

Dobór szkła jest szczególnie indywidualną decyzją, która istotnie wpływa na efekt końcowy. Ja zdecydowałem się na typowe barwy jasnego fioletu. Warto rozważyć użycie różnych odcieni szkła, co dodatkowo wzbogaci witraż. Przy wycinaniu zawsze stosuję podkład w skali 1:1, na którym układam elementy.

Kawałki szkła po wyszlifowaniu oraz umyciu ułożyłem na tafli bezbarwnego szkła (float), pod którym położyłem podkład.

W dalszej kolejności przymocowałem elementy. W tym celu można stosować plastelinę. Ja posłużyłem się rozgrzanym woskiem. Przy użyciu szklanej pipety, wprowadziłem go w punkty styków i przecięć. Ważne jest, aby nie zanieczyścić powierzchni przeznaczonej do malowania.

Przed przystąpieniem do malowania odtłuściłem powierzchnię szkła. Użyłem do tego szmatki zwilżonej octem spirytusowym (10%).

W pierwszym etapie malowania nanoszę kontury.

Po wyschnięciu farby wyrównałem linie zaostrzonym bambusowym patyczkiem.

Później wypaliłem szkło.

Drugim etapem jest kształtowanie cieni.

Rzadką farbę, rozcieńczoną wodą, naniosłem przy pomocy pędzla na elementy witraża.

Następnie szerokim, delikatnym pędzlem wyrównałem powłokę.

Elementy odłożyłem do całkowitego wyschnięcia. Jeżeli farba długo wysycha, to stosuję nawiew ciepłego powietrza z termowentylatora.

Do formowania cieni używam różnych narzędzi. Pędzle o różnych rozmiarach oraz długości i twardości włosia są z pewnością bardzo indywidualnym wyborem.

Wskazówek dostarczają modele lub zdjęcia. Najczęściej skupiam się na obserwowaniu, które elementy oglądanego obiektu są lepiej oświetlone a które pozostają w cieniu. Z reguły najjaśniejszymi fragmentami są krawędzie. Dlatego używając pędzli z krótkim i sztywnym włosiem usunąłem farbę wzdłuż wielu linii konturowych, od strony płatków.

Bambusowym patyczkiem usunąłem farbę z pręcików kwiatu.

Często korzystam ze stalówek o różnych szerokościach.

Ten stary przyrząd pisarski jest bardzo przydatny w pracy nad malaturą.

Wydobywanie cieni jest procesem długotrwałym, ale uzyskane efekty końcowe powinny być wystarczającą nagrodą.

Do wyrównania cieni użyłem dużego, okrągłego pędzla. Uderzając delikatnie w powłokę farby uzyskałem efekt równomiernego przejścia koloru.

Wypalając elementy, najczęściej układam je na pylistym separatorze. Nierównomierność powierzchni podłoża oraz jego ruchomość przyczynia się do uzyskania efektu marszczenia szkła i przestaje być ono idealnie przejrzyste. W ten sposób praktycznie, nie tracąc jasności, nie widać tła za obrazem.

Po wypaleniu i umyciu elementów witraż nabiera uroku.

Po owinięciu elementów taśmą miedzianą możemy przystąpić do lutowania. Należy jednak pamiętać, że typowa farba szklarska nie jest odporna na kwasy.

Małgorzata Marecka

Grupa farb ceramicznych, określanych wspólnym mianem szklarskie, znajduje zastosowanie do zdobienia różnorodnych powierzchni szklanych – szkła gospodarczego, oświetleniowego, meblowego, witrażowego, laboratoryjnego, opakowaniowego, artystycznego.

W zależności od rodzaju dekorowanego szkła i oczekiwanych efektów zdobienia, farby wypalane są w różnych warunkach temperaturowych – w zakresie od 520-540°C w przypadku szkła gospodarczego, do ponad 700°C dla giętego szkła oświetleniowego i artystycznego.

Uwzględniając rodzaj powierzchni i siłę krycia, farby szklarskie można podzielić na następujące grupy:

• farby kryjące o powierzchni wybłyszczonej,
• farby półtransparentne o powierzchni matowej,
• farby transparentne o powierzchni wybłyszczonej,
• farby o połysku perłowym – metaliczne i interferencyjne.

Odrębne grupy środków zdobniczych stanowią brokaty oraz farby do zdobienia szkła w procesie formowania.

W zależności od rodzaju powierzchni szklanych do zdobienia stosowane są różne rodzaje farb.

Paleta farb kryjących o powierzchni wybłyszczonej zawiera kilkadziesiąt kolorów i jest wzbogacana zgodnie z aktualnym zapotrzebowaniem odbiorców. Seria znajduje szerokie zastosowanie do dekorowania szkła – od gospodarczego, poprzez oświetleniowe, opakowaniowe do witrażowego i artystycznego.

Grupę farb półtransparentnych o powierzchni matowej stanowi kilkanaście farb o pastelowych odcieniach i farba biała matująca, zastępująca trawienie lub piaskowanie. Istotną cechą tej palety jest fakt, iż używając jednej farby i stosując różne grubości nakładanych warstw oraz warunki wypalania można uzyskać bardzo zróżnicowane efekty dekoracyjne, od bardzo delikatnego zmatowienia do efektu „szronu”.

Kolejna grupa, farby transparentne o powierzchni wybłyszczonej, cieszy się szczególnym zainteresowaniem producentów szkła witrażowego, oświetleniowego   i meblowego. Farby tej serii charakteryzują się wysoką transparencją i dużym nasyceniem barwy. Paleta obejmuje kolory zielone, żółte, niebieskie, szare oraz purpury.

Paleta farb o połysku perłowym zawiera farby metaliczne w różnych odcieniach złota, srebra i miedzi, jak również farby interferencyjne w kolorach zielonym, niebieskim i fioletowym. Grupa składa się z kilkunastu odcieni i stosowana jest do dekorowania szkła gospodarczego, oświetleniowego, opakowaniowego i meblowego.

Farby z omówionych palet znajdują zastosowanie w różnorodnych technikach zdobienia:

• sitodruk bezpośredni,
• sitodruk pośredni,
• malowanie ręczne,
• natrysk.

Znaczącą grupę środków zdobniczych do dekorowania szkła stanowią brokaty, oferowane w postaci granulatów o różnych zakresach uziarnienia. Zastosowanie brokatów umożliwia uzyskanie na powierzchni zdobionej efektu stopionego szkła, które samo lub w połączeniu z farbami transparentnymi prezentuje bardzo interesujące efekty dekoracyjne.

Należy podkreślić, że w aktualnej ofercie znajdują się brokaty o bardzo niskiej zawartości ołowiu (ok. 3%), przygotowane na bazie topnika opracowanego i produkowanego w Zakładzie Badawczo-Produkcyjnym Farb Ceramicznych.

Odrębną grupę stanowią farby do zdobienia szkła w procesie formowania. Temperatury, których działaniom podlega farba podczas dekorowania tą metodą oraz sposób nanoszenia, wymagały opracowania nowych składów farbowych.

Utworzenie i rozszerzanie palety tego rodzaju środków zdobniczych, ze względu na konieczność oceny ich przydatności w warunkach produkcyjnych hut szkła, możliwe było dzięki ścisłej współpracy z producentami szkła artystycznego, głównie Hutą Szkła „Makora”.

Seria zawiera ponad 20 farb i jest systematycznie rozwijana, ostatnio zostały opracowane i po akceptacji odbiorców   wprowadzone do oferty, 2 nowe kolory – róż i fiolet.

Na zdjęciach przedstawiono przykładowe wyroby ze szkła do sprzętu AGD (fot. 1), oświetleniowego (fot. 2), gospodarczego (fot. 3) i opakowaniowego (fot. 4), zdobione farbami szklarskimi.

W tabeli zestawiono zastosowania omówionych uprzednio grup farb do zdobienia różnego rodzaju powierzchni szklanych.

W związku z tendencjami do eliminacji w oferowanych środkach zdobniczych zawartości związków szkodliwych podjęto próby rozwiązania tego problemu. Opracowana została farba biała, w której zawartość związków ołowiu obniżono z ok. 50% do ok. 18%. Farba ta zainteresowała odbiorców i jest już przedmiotem sprzedaży pod symbolem 65FBW10.

Kolejnym krokiem jest synteza białej farby bezołowiowej na bazie topnika opracowanego i wytopionego w skali produkcyjnej w Zakładzie Badawczo-Produkcyjnym Farb Ceramicznych. Farba charakteryzuje się wysokim stopniem białości oraz stabilnością odcienia w temperaturach do ok. 760°C.

Topniki bezołowiowe zostaną wykorzystane do stworzenia nowej palety kolorystycznej farb szklarskich.

Konsekwencją rozmaitości zastosowań farb szklarskich są zróżnicowane wymagania jakościowe.

Wymagania te wynikają zarówno z norm dotyczących wyrobów szklanych, jak i z oczekiwań odbiorców co do walorów estetyczno-użytkowych powierzchni zdobionych farbami ceramicznymi.

Wyroby szkła gospodarczego powinny być zgodne z normą PN-EN 1388-2:2000 – materiały i wyroby przeznaczone do kontaktu z produktami spożywczymi; powierzchnie krzemianowe; oznaczanie ołowiu i kadmu uwalnianego z powierzchni krzemianowych wyrobów innych niż wyroby ceramiczne.

Zasada metody polega na pozostawaniu powierzchni badanej w kontakcie z roztworem kwasu octowego o stężeniu 40 ml/l przez 24 h, w temperaturze 22°C w celu uwolnienia ołowiu i/lub kadmu. Ilości uwalnianego ołowiu i kadmu oznaczane są metodą absorpcyjnej spektrometrii atomowej płomieniowej.

Dopuszczalne ilości uwalnianego ołowiu i kadmu określone są w normie PN-B13210:1997 Wyroby szklane i ceramiczne przeznaczone do kontaktu z żywnością. Dopuszczalne ilości uwalnianego ołowiu i kadmu. W tabeli poniżej przedstawiono, zgodne z normą, wymagania dotyczące dopuszczalnych ilości wymywanych związków szkodliwych.

Obszaru szkła gospodarczego dotyczy również norma PN-EN 12875-2:2002 Odporność naczyń na mechaniczne zmywanie Cz.2 Kontrola niemetalowych wyrobów. Przedstawione są w niej wymagania, sposób prowadzenia badań i ocena stopnia zmian wyglądu powierzchni po 125 cyklach mycia.

Szkła do sprzętu AGD dotyczy norma PN-B-13067.1997 – szyby hartowane do sprzętu grzejnego.

W części dotyczącej zdobienia norma ta określa jako niedopuszczalne wady sitodruku – niejednolitą barwę i odcień, wtrącenia, plamy i miejsca przeświecające widoczne zarówno w świetle przechodzącym, jak i odbitym, krawędzie wzoru nieostre lub rozmazane.

Szkło opakowaniowe powinno być zgodne z normami: PN-81/O-79700 – opakowania jednostkowe szklane; butelki do artykułów spożywczych; wymagania i badania oraz PN-80/O-79704 – opakowania szklane perfumeryjno-kosmetyczne; butelki i słoiki Wymagania i badania.

Normy te nie zawierają wymagań związanych z dekoracjami na szkle.

W zakresie szkła oświetleniowego istnieje norma PN-72/B-13060 – klosze szklane do elektrycznych opraw oświetleniowych; wymagania i badania. Nie określa ona wymagań dla szkła dekorowanego.

Szkło artystyczne i witrażowe nie jest objęte wymaganiami normowymi.

Oczekiwania odbiorców co do walorów estetycznych i użytkowych wiążą się z rodzajem powierzchni farb – błyszczącą lub matową, siłą krycia lub transparencją oraz temperaturami wypalania.

W związku z różnorodnością zastosowań i wymagań dotyczących farb szklarskich prowadzone są badania kontrolne, zapewniające dostarczanie odbiorcom stabilnego produktu. Proszki farbowe poddawane są badaniom uziarnienia i topliwości.

Ocena uziarnienia prowadzona jest metodą mikroskopową przy użyciu mikroskopu laboratoryjnego MP-3 oraz metodą dyfrakcji laserowej z zastosowaniem urządzenia Mastersizer Microplus firmy Malvern.

Oznaczanie topliwości wykonywane jest w piecu z kamerą wizyjną. Sprzężenie pieca i kamery z komputerem wyposażonym w program analizy obrazu umożliwia pełną rejestrację zmian kształtu próbki w zależności od temperatury. Pozwala to na dokładną analizę przebiegu topienia próbki farby pod kątem wyznaczenia charakterystycznych punktów topliwości w porównaniu   z wzorcem.

Farba oraz wzorzec naniesione na kształtki szklane metodą sitodruku bezpośredniego, a następnie wypalone w określonych warunkach temperaturowych poddawane są wizualnej ocenie barwy i wyglądu powierzchni. Dodatkowo wprowadzana jest ocena parametrów barwy i przezroczystości za pomocą spektrofotometru LabScan firmy Hunter Lab.

Kryteria oceny jakości farb szklarskich zgodnie z planem kontroli i badań nr 4 do OPT-CF/4-4/01/CF zestawiono w tabeli.

Przyjęty system badań kontrolnych gwarantuje dostarczanie odbiorcom produktów powtarzalnych, o stabilnej jakości, umożliwiających uzyskanie pożądanych efektów zdobienia.

Produkowane w Zakładzie Badawczo-Produkcyjnym Farb Ceramicznych serie farb szklarskich oferowane są odbiorcom w postaci proszków, past i w formie termoplastu.

Należy podkreślić, że dzięki opracowaniu metody szybkiego doboru kolorów istnieje możliwość natychmiastowej reakcji na nowe zapotrzebowania odbiorców.

Opracowane, rozwijane zgodnie z aktualnymi tendencjami w zdobieniu i produkowane w Zakładzie

Badawczo-Produkcyjnym Farb Ceramicznych palety farb szklarskich cieszą się stałym zainteresowaniem producentów różnego rodzaju wyrobów ze szkła.

Szkło i Ceramika Rocznik 55 (2004)