Tag: kolorowe szkło w architekturze

Niezwykłe muzeum sztuki szklanej w Japonii

Niezwykłe muzeum sztuki szklanej w Japonii

Sztuka szklarska kraju kwitnącej wiśni zyskała już światową sławę, dlatego warto odwiedzić niezwykłe muzeum sztuki szklanej w Japonii. Wspaniałe i ponadczasowe dzieła wielkich twórców tego fachu znalazły miejsce w 6 piętrowym Muzeum sztuki szkła Toyama.

 

Szkło i cedr w nowoczesnej architekturze użytkowej

„Toyama Kirari” to budynek, który powstał w roku 2015 w mieście Toyama w Japonii. W mieście tym od ponad 30 lat tradycyjnie tworzone są wyroby ze szkła. Na kondygnacjach wielopiętrowego muzeum prowadzi swą działalność m.in. muzeum szkła. Budynek posiada unikatową fasadę, na której dokonano zespolenia trzech, typowo lokalnych materiałów – wydobywanych lub wytwarzanych na terytorium Japonii. Należy do nich szkło, aluminium oraz kamień. Architektura budynku nawiązuje do typowo industrialnej przeszłości tegoż miasta. Wszelkie zastosowane w pracy materiały idealnie kontrastują z zastosowanymi tutaj panelami z drewna. Budulcem, który został wykorzystany do tego celu są rosnące lokalnie, drzewa cedrowe. Symbioza drewna i szkła daje wrażenie, iż fasada ulega cyklicznym zmianom wizualnym.

Niezwykłe muzeum sztuki szklanej w Japonii to 6 pięter szklanych cudów

To nietypowe muzeum koncentruje się na współczesnej sztuce szklanej.
Na każdym z jego pięter, począwszy od 2 do 6, znajdują się ogromne sale wystawowe, w których można podziwiać dziesiątki szklanych wyrobów o wyjątkowej barwie i fakturze. Stała ekspozycja odbywa się na 4 piętrze. Konstrukcja tegoż muzeum, w przeciwieństwie do klatki schodowej, posiada specyficzny styl zagospodarowania wnętrza, które wypełnia delikatne oświetlenie  spływające na szklane eksponaty po czarnych ścianach, podkreślających piękno tych niezwykłych  dzieł sztuki. Muzeum jest nie tylko wielką atrakcja turystyczną, ale również odgrywa ważną rolę edukacyjną w tym regionie Japonii.

Sukeru Shūzōko

Szklane dzieła można podziwiać w muzeum  również na wystawie w tak zwanym Sukeru Shūzōko („Magazyn dzieł przezroczystych”). Organizowane są także różne wystawy specjalne, okresowe na przykład Szklana sztuka Fujity pod nazwą  „Współczesna tradycja”. Ze swoimi pracami przyjeżdżają twórcy z całego świata.

Dekoracja ścian

W pomieszczeniach, usytuowanych na 2, 3 i 4 piętrze, można podziwiać dzieła twórców związanych z Muzeum Toyama, a specjalizujących się w szklanym dekorowaniu ścian. To niejednokrotnie bardzo duże formy które świetnie istnieją w przestrzeni publicznej.

Odwiedź ogród sztuki szkła na najwyższym piętrze

Na 6 piętrze tego muzeum znajduje się ogród sztuki szkła, który nawiązuje do botaniki i umiłowania piękna przyrody, w postaci szklanych instalacji, które zostały stworzone przez słynnego, Australijczyka – Dale’a Chihuly’ego, wielkiego mistrza współczesnej sztuki szkła. Można tutaj zanurzyć się w świat pięknych, szklanych  kwiatów i bajkowej kolorystyki. Ogród szklany robi ogromne wrażenie na odwiedzających. Świetlne kaskady oraz motywy kwiatowe są wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju. W swym rzeczywistym wymiarze i wrażeniu wizualnym, ogród ten jest niemożliwy do opisania żadnymi słowami. To widok zapierający dech w piersiach. Aby się o tym przekonać, należy jednak odwiedzić muzeum i zobaczyć ogród na własne oczy.

Muzeum Toyama jest wyjątkową rzadkością na świecie i w samej Japonii. Dedykowane jest współczesnej sztuce szklanej. Szkło używane jest jako materiał do tworzenia wielu przedmiotów codziennej użyteczności, ale jest to również niezwykle plastyczny materiał do tworzenia nadzwyczajnie pięknych dzieł sztuki i temu tematowi właśnie poświęca swoje ekspozycje to niezwykłe muzeum w Japonii.

 

George W. Shannon

George W.Shannon

George W. Shannon jest światowej sławy artystą sztuki szklarskiej. Uznanie zdobył  dzięki swoim oszałamiającym szklanym rzeźbom. Twórczość tego 48 – letniego artysty  robi furorę na całym świecie. Dlatego warto przyjrzeć mu się nieco bliżej.

Początki inspiracji sztuką szklaną

Shannon do dnia dzisiejszego mieszka w River Heights, skąd pochodzi. Jego pasją była na początku mechanika, jednak bardzo intrygowało go szkło i jego proces powstawania. Artysta działa w obszarze natury, którą stara się łączyć ze szkłem. Jego bazą były kiedyś kamienie, metale i drewno połączone ze szkłem, w wielu wariacjach i kombinacjach. Twórca zaczynał budować swą markę od tworzenia drzwi, okien czy mebli, a także lamp. Furorę robiły jego zawieszane rzeźby i ściany wypełnione szkłem, dzielące pomieszczenia. Obecnie szklane dzieła Shannon’a zdobią rezydencje, pomieszczenia biurowe znanych firm czy są wykonywane na specjalne zamówienie, dla odbiorców nawet z Chin czy Australii.

George W. Shannon , czyli jak można pokochać sztukę wyrobu szkła artystycznego i uczynić z niej arcydzieło.

G.W. Shannon to mistrz sztuki szklarskiej od roku 1992. Jest to artysta nietuzinkowy, który zdążył już zdobyć rzesze fanów oraz masę zadowolonych klientów. Jako niekwestionowany lider w branży szkła artystycznego, George W. Shannon zdążył już wydać aż sześć poradników na temat tworzenia szkła i jego obróbki. Twórca dba o swój nieustanny rozwój artystyczny, który wyraża w wyjątkowej ekspresji swych szklanych mozaik. George jest także szkoleniowcem, ponieważ prowadzi cykle warsztatów z tworzenia szkła artystycznego na wszystkich poziomach umiejętności, od tych początkujących, po osoby zaawansowane. Shannon poszedł za ciosem i zbudował swoją markę tworząc firmę George W. Shannon Design. Jego działania skupione są na tworzeniu projektów, które są odwzorowaniem jego  kreatywności i ducha twórczego. Mottem jego pracy jest działanie z potrzeby serca, pasji i miłości do szkła.

Cztery żywioły i szkło

Shannon podczas tworzenia szklanych mozaik bawi się porami roku. Inspirują go cztery żywioły ziemskie – ogień, woda, powietrze oraz ziemia. Przeobraża to wszystko w szklane dzieła sztuki, które emanują światłem i ferią barw. Artysta używa ponadto rozmaitych  technik działania, wykorzystywane w swoim warsztacie pracy, takie jak: witraż, odlewanie w piecu, piaskowanie, malowanie aerografem, rzeźbienie w szkle oraz fusing. Autor prowadzi z odbiorcą niezwykłą grę, tworząc szklane, kolorowe arcydzieła, w których załamuje się i odbija światło słoneczne, tworząc niesamowite obrazy. Ich wielowymiarowość sprawia, że za każdym razem postrzegane są na nowo. Shannon tworzy całkiem nowe projekty ze szkła w sztuce szklarskiej.

Szklane cuda

G.W. Shannon jest autorem wielu szklanych mozaik, które tworzą elementy  architektoniczne budynków w różnych miejscach na świecie. Dzieła te tworzone są głównie metodą fusingu.  Artysta wykonał między innymi: szklaną, podświetlaną, wysoką na 3,5 metra fontannę przed Assiniboine Park Conservatory w Kanadzie. Kolejne dzieło nawiązuje do mitologii. Odyseja, czyli podświetlany zbiór kolorowych liści na klatce schodowej i ścianach pod atrium, znajduje się w Szpitalu Św. Bonifacego, w Manitoba. Dzieła Shannon’a, takie jak Droga Życia czy Przebudzenie chwili, to wyjątkowe konstrukcje szklane oparte na grze światła. Oprócz barw, dominuje tu także nawiązanie do żywiołów ziemi, bowiem szkło, jako piasek, właśnie z niej pochodzi oraz ognia, jako żywiołu rozświetlającego martwą materię.

George W. Shannon wyznacza nowe trendy w sztuce szklarskiej i sprawia, że sztuka ta znajduje swoje miejsce w przestrzeni publicznej.

Relatywność kolorów według Józefa Albersa

Relatywność kolorów według Józefa Albersa

Szkło witrażowe to gra barw a poruszając ten temat nie można nie wspomnieć o kwestii, jaką jest relatywność kolorów według Józefa Albersa.

Józef Albers urodził się w Niemczech w 1888 roku. Dzieła tego artysty i pedagoga zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych stały się podstawą programów edukacyjnych dotyczących sztuki XX wieku.

Jako artysta witrażowy po raz pierwszy wykonał swoją pracę dla Kościoła w Essen w 1918 roku. Okno nosiło nazwę Rosa mystica ora pro nobis. Niestety witraż ten został zniszczony w czasie wojny i dostępna jest teraz jedynie jego rekonstrukcja.   W 1921 roku Albers nadal pracował ze szkłem tworząc kolejny nietypowy witraż wypełniony małymi kwadratami. Kształt ten wielokrotnie powtarzał się w pracach artysty. Dzieła witrażowe Albersa znacznie odbiegają od standardowych witraży, które zdobią większość kościołów.

Po studiach w Bauhuas School pod opieką Johannesa Ittena, mistrza teorii koloru, Albers z tytułem profesora przeniósł się do Dessau, gdzie rozpoczął pracę nad szkłem. Był mistrzem rzemiosła witrażowego i prowadził warsztaty szkła.

Uciekając przed Nazistami wyemigrował w 1933 roku do Stanów Zjednoczonych, gdzie został najpierw kustoszem Muzeum Sztuki Współczesnej a następnie szefem nowej szkoły sztuki w Północnej Karolinie.  Swoje życie poświecił pracy nad kolorem i optycznym złudzeniom, które pozwalają postrzegać nowe barwy w wyniku zestawiania różnych kolorów.

Grę barw, jaka powstaje dzięki zestawieniu kolorowych paneli witraży wyjaśnia doskonale relatywność kolorów według Józefa Albersa.

Albers poprzez eksplorację kolorów opracował teorię, że kolor jest postrzegany w odniesieniu do otoczenia. Prowadził badania, które nazwał „Ćwiczeniami kolorów”. Artysta pocięte na kształty kolorowe papiery umieszczał obok siebie na różnym tle. Ćwiczenia te według  Albersa pokazywały, że barwa nie jest zawsze taka sama, ale że oddziałuje z innymi kolorami. Zatem to, w jaki sposób odbieramy dany kolor, zależy od tego z jakimi tłem wchodzi w interakcje.  W ten sam sposób Albers kontynuował swoje poszukiwania w kwestii przezroczystości kolorów. Pokazał, że to, co wydaje się być przezroczyste, jest w rzeczywistości innym poziomem barwy.

W 1950 roku Albers objął stanowisko wykładowcy w Uniwersytecie w Yale, w którym rozpoczął serię prac pod nazwą „Konstelacje strukturalne”. Połączył w nich swoje rozumienie koloru i linii. Josef Albers był zainteresowany zrozumieniem subtelności interakcji kolorów i ludzkiej percepcji. Jego książka na ten temat jest nadal używana do nauczania teorii kolorów. Jego podejście do sztuki współczesnej było niemal naukowe, a nie ekspresyjne. Dzieła Albersa to swoiste eksperymenty z kolorem, wymagające specyficznego sposobu oglądania. Odbiegają zdecydowanie od standardowych kompozycji lub formatów, ale jednak są nadal źródłem inspiracji dla wielu współczesnych artystów, w tym witrażystów.

Jego niesamowita umiejętność posługiwania się kolorem, świadomość relatywności barw powoduje, że można uznać go za prekursora w dziedzinie nowoczesnego wykorzystania szkła w sztuce. Dzieła tego wybitnego artysty osiągają dzisiaj zawrotne ceny. Cztery lata przed śmiercią, w 1976 roku został pierwszym, żyjącym artystą, który miał swoją indywidualną wystawę prac w Muzeum Sztuki Metropolitan w Nowym Jorku.

Dziedzictwo tego oryginalnego artysty i pedagoga żyje dzisiaj w postaci aplikacji, którą Uniwersytet w Yale nazwał „Interakcja koloru Józefa Albersa”. Dzięki niej można nauczyć się jak łączyć i stosować kolory czy tworzyć geometryczne wzory, które mogą stwarzać iluzję powstawania nowych barw. To niezwykłe, biorąc pod uwagę, że pomysł tej aplikacji powstał w sumie, w niesamowitym umyśle Józefa Albersa, ponad 100 lat temu.

Albers wyprzedził swoją epokę dostrzegając to, co dzisiaj analizowane jest cyfrowo. Nieprzeciętność jego osiągnięć można zrozumieć podziwiając jego wybitne dzieła, wśród których znajdują się również niepowtarzalne witraże.

 

Kolorowe szkło w Pałacu Kongresowym w Montrealu

Kolorowe szkło w Pałacu Kongresowym w Montrealu

W nowoczesnej architekturze często wykorzystywany jest element szkła  – w wyjątkowy sposób zostało użyte na przykład kolorowe szkło w Pałacu Kongresowym w Montrealu, w Kanadzie.

Otwarcie budynku miało miejsce w maju 1983 roku. Na powierzchni 19 tysięcy metrów kwadratowych znajdują się przestrzenie wystawowe oraz 65 sal konferencyjnych.  W miejscu tym, na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci, odbywało się wiele międzynarodowych wydarzeń, takich jak na przykład Międzynarodowe Auto Show, na które przybyło do Montrealu ponad 200 tysięcy gości z całego świata. W 2005 roku odbywała się tutaj Konferencja Narodów Zjednoczonych dotycząca zmian klimatycznych na świecie.

Ten wyjątkowy budynek wyróżnia nie tylko stricte nowoczesna stylistyka architektoniczna, ale przede wszystkim feria barw szklanych okien.

Polychromatyczna fasada Palais des Congres zawiera 332 kolorowe i 58 transparentnych paneli witrażowych. Efekt pracy architektów daje niesamowite wrażenie kalejdoskopu kolorów. W słoneczne dni wnętrze budynku mieni się wszystkimi kolorami tęczy.

W 1999 roku w lokalnym konkursie projektowym wyłoniono niezależnego architekta Hal’a Ingberg’a  oraz firmę architektoniczną Tétreault, Dubuc, Saia et Associés. Ingberg zaprojektował fasadę budynku, która przepuszcza kolorowe światło przez wielkie, barwne, szklane panele, zmieniając wygląd wnętrza i środka pałacu w zależności od kąta padania słońca w ciągu całego dnia. Z zewnątrz kolor i struktura nadają nowy wymiar życiu dzielnicy, która łączy zabytkowy Stary Montreal z wyraźnie współczesnym centrum Montrealu.

Kolorowe szkło w Pałacu Kongresowym w Montrealu sprawiło, że budynek ten jest jedną z 1001 unikalnych architektonicznie budowli na świecie.

Szklana fasada została stworzona przez Solutii Vanceva Advanced Solutions for Glass Interlayers. Zasadniczo zabarwiona warstwa z poliwinylobutyralu jest laminowana pomiędzy panelami szklanymi. Rezultatem jest zarówno mocna struktura, jak i trwały kolor, który z czasem nie zniknie.

Choć typowym działaniem w nowoczesnej architekturze jest łączenie przestrzeni wewnętrznych i zewnętrznych ze szkłem, konstrukcja Ingberg’a stanowi wyjątkowy element tej koncepcji.
W ciągu dnia panele te emulują pięknymi, delikatnymi barwami, a nocą tworzą scenerię rodem z impresjonistycznego obrazu.

Palais des congrès należy do nowej fali symboli architektonicznych Montrealu, które są reklamowane na całym świecie, podobnie jak Stadion Olimpijski i Bile St. Hélène’s Biosphere.  Pałac został opisany w wielu prestiżowych magazynach i przewodnikach turystycznych oraz wymieniony wśród cudów architektury z 1001 budynkami, które musisz zobaczyć, zanim umrzesz.
Pałac Kongresów w Montrealu z powodzeniem integruje trzy wieki historii. Pomimo nowoczesnej ekspansji w latach 2000-2002, wiele części gmachu ma ponad 100 lat. Oryginalny budynek Palais des Congrès zbudowany został w latach 70-tych a zaprojektowany przez architekta Victora Prusa, jednak w jego skład wchodzą pojedyncze budynki pamiętające początek XIX wieku a nawet styl Art Deco.

Pałac został rozbudowany w latach 2000-2002 pod nadzorem architekta Mario Saia. Następnie podwojono powierzchnię Pałacu, który ma obecnie prawie 300 m długości na fasadzie wzdłuż ulicy Saint-Antoine i ponad 115 m na fasadzie wzdłuż ulicy Jean-Paul-Riopelle.
Nowa, szklana, wielobarwna fasada została stworzona właśnie z inicjatywy Mario Saia, który  jest architektem od 1963 roku i otrzymał kilka prestiżowych nagród, w tym nagrodę gubernatora generalnego przyznaną przez Królewski Instytut Architektury w Kanadzie i Kanadyjską Radę Sztuki.
Wielobarwny budynek Pałacu Kongresów w Montrealu to ewidentny przykład na to, że witraże średniowieczne głęboko zakorzeniły się w naszym poczuciu estetyki architektonicznej.