Tag: katedra w maringa

Judyta Cukrowska

Jedno z najwspanialszych dzieł sztuki witrażowej na świecie znajduje się w mieście Maringa, w Paranie, w Brazylii.

Architekt Jose Augusto Bellucci, pod wpływem sowieckich satelitów i programu Sputnika zaprojektował Katedrę w Maringá, w bardzo nowoczesnym i stożkowym kształcie. Słowo „sputnik” oznacza pielgrzym, który odwraca się od świata, aby zbliżyć się do Boga.

Budowa Katedry pod wezwaniem Matki Bożej Chwały, rozpoczęła się w lipcu  1959 roku. Prace w betonie zostały zakończone prawie czternaście lat później, 10 maja 1972 roku.  Pierwsza Msza w niedokończonej Katedrze odbyła się 31 grudnia 1972 roku, a w dniu 3 maja 1981 roku Katedra została konsekrowana. Po latach stary kościół w drewnie został rozebrany, a deski z niego przeznaczone na budowę popularnych w okolicy domów.

Katedra otrzymała tytuł Bazyliki Mniejszej Katedry Matki Bożej Chwały w dniu 21 stycznia 1982 roku nadany przez papieża Jana Pawła II.

Szacuje się, że do budowy Katedry użyto 30.000 worków cementu, 270 ton żelaza, 3,6 mln metrów sześciennych piasku, 4100 metrów sześciennych pokruszonej skały i niemal 2000 metrów sześciennych granitu podłogowego.
Katedra Maringá góruje 124 metry nad ziemią, a więc jest to najwyższa Katedra w Ameryce Południowej.
Znajduje się również na 16 miejscu listy najwyższych kościołów na świecie.

Stożkowy kształt świątyni, ma u podstawy średnicę 50 metrów i jedną okrągłą nawę o średnicy wewnętrznej 38 metrów. Stożek ma wysokość 114 metrów zewnętrznych plus krzyż wysokości 10 metrów, co daje w sumie 124 metrów.

Ukrzyżowany Chrystus po lewej stronie ołtarza został wykonany z siedmiometrowego kawałka drewna przez rzeźbiarza Conrad’a Moser’a.
Obrazy dla Katedry namalował artysta plastyk Zanzal Mattar.
Bardzo cennym przedmiotem w Katedrze jest kamień węgielny, którym jest kawałek marmuru, pobrany z wykopalisk Bazyliki Świętego Piotra przez papieża Piusa XII i ofiarowany w dniu 15 sierpnia 1958 roku w czasie uroczystości, zorganizowanej przez biskupa diecezjalnego, Dom Jaime Luiz Coelho, pod przewodnictwem ówczesnego arcybiskupa, Dom Manuel’a da Silveira D’Elboux.
Koronę, otaczającą stożek Katedry stanowią wielkie trójkątne okna, które wypełniają niesamowicie barwne witraże, stworzone przez artystę Lorenz’a Osterroht’a. Jest ich aż szesnaście.

Niewyobrażalnie kolorowe okna, stworzone tak, aby każdy, kto wierzy mógł doznać uczucia bliskości Stwórcy. Kawałki jaskrawo barwionego szkła tworzą z bliska dla oczu płaszczyznę,  wypełnioną tysiącem, przecinających się linii, mozaikę szalonych kolorów, którymi światło wypełnia nowoczesną przestrzeń katedry. Powierzchnia witraży jest ogromna, więc nie sposób w zasadzie, od wewnątrz katedry, zobaczyć, co dokładnie one sobą przedstawiają. W pełni można je podziwiać dopiero z zewnątrz, najlepiej jednak wieczorem, w czasie iluminacji świetlnych. Wtedy obrazy nabierają kształtów i można na największym z witraży, w którego dolnej części znajduje się wejście do bazyliki, zobaczyć postać Chrystusa z rozłożonymi ramionami, niejako witającego i zapraszającego do siebie wiernych.

Wraz z przebudową Katedry Maringa, został zainstalowany w 2012 roku, nowy system oświetlenia, z oprogramowaniem do sterowania oświetleniem, który posiada harmonogram kolorów i kieruje czasem trwania pokazu, nawet z możliwością indywidualnego programowania dla każdego projektora. W sumie 202 projektory zostały zainstalowane z diodami LED. 34 diody o mocy 290 watów, kolorowe, które są zainstalowane na zewnątrz kościoła. Kolejne 40, mające 50 watów, barwione kolorowo są również ustawione na zewnątrz świątyni. Pozostałe 128, mające 50 watów i białe światło są zainstalowane wewnątrz kościoła i skierowane na wspaniałe witrażowe okna, co pozwala w czasie wieczornych pokazów świetlnych na podziwianie wyjątkowego ich piękna i pełni obrazów w nich zawartych.

Niektórym może wydawać się niestosowne robienie świetlnego show na tak prestiżowym budynku, na budynku sakralnym, ale jak wiadomo w kulturze i tradycji brazylijskiej od zamierzchłych czasów jest wpisane barwne świętowanie, podobnie jak tendencja do budowania megalitycznych świątyń.