Tag: Antonio Gaudi

Klęcznik modlitewny Gaudiego

Opublikowano 28 stycznia 201828 stycznia 2018 przez Agata Mościcka

Z pewnością wiele osób może zaskoczyć fakt, że klęcznik modlitewny Gaudiego ma coś wspólnego z witrażem. A jednak to wyjątkowe dzieło witrażowej sztuki.

Casa Batlló – bajeczny pałac

Budynek, znany w Barcelonie jako Casa Batlló, został zbudowany w XIX wieku, zaś na zlecenie producenta tekstyliów i jego właściciela Josepa Batllo powierzono jego przebudowę wybitnemu architektowi i artyście – sławnemu w Hiszpanii – Antonio Gaudiemu.

W swojej twórczości witrażowej Gaudi w naturalny sposób wiązał sztukę ze swą największą inspiracją – naturą. Dostrzegał w niej to, czego „normalny” człowiek nigdy by nie zobaczył. Kluczowymi dziełami architektury Gaudiego są opisywane przez nas wcześniej: kościół Sagrada Familia w Barcelonie, park Güell, pałac Güell czy pałac biskupi w Astorga.

W Casa Batlló Gaudi stworzył prawdziwe cuda. Klasycystyczny, nieciekawy budynku przemienił w imponujące dzieło architektoniczne, które zdawałoby się przeczyć prawom grawitacji, oparte na bryle geometrycznej, w której dominuje styl modernistyczny i secesja.

W kwestii sztuki witrażowej zastosowanej w budynku autor dokonuje swoistej kompilacji trzech składników: przestrzeni, światła, barwy i szkła. Stworzył formy, w których sztuka witrażowa odzwierciedla siłę i potęgę natury. W wnętrzu pałacu dominuje kamień, drewno, ceramika i szkło. Wszystko to łączy się w bajeczną całość.

Święty Jerzy zabijający smoka

Inspiracją dla Gaudiego do stworzenia tego kolejnego architektonicznego cudu był św. Jerzy walczący ze smokiem. Ogromną część fasady budynku zdobi kolorowa mozaika, z przewagą błękitu, której bazą są popękane płytki ceramiczne i kafelki. Kształt dachu budynku przypomina grzbiet smoka z utkwioną w nim lancą świętego, balkony mają kolumny podobne do kości, a pokrywa dachu przypomina łuskę.

Zachwyt budzi gra świateł we wnętrzu domu, które przedostają się do jego środka przez wspaniałe witrażowe okna. Na uwagę zasługuje tzw. szlachetne piętro, gdzie znajdują się ogromne okna witrażowe o surrealistycznym kształcie, całe w błękicie szkła. W pomieszczeniach tego piętra zastosowano sklepienie ścian w postaci krzywizn przypominających skorupę żółwia.

Budynek Casa Batllo został wpisany w 2005 roku na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Klęcznik modlitewny Gaudiego ozdobiony witrażami

Praca Antoniego Gaudiego w Casa Batlló nie ograniczyła się wyłącznie do wyjątkowego projektu fasady budynku, dachu czy okien. Twórca swą wiedzę oraz artyzm wykorzystał także do stworzenia elementów wyposażenia wnętrza. Przykładem na połączenie przez niego sztuki witrażowej oraz inspiracji naturą jest Klęcznik. Mebel ten jest jednym z najwspanialszych przykładów katalońskiej sztuki modernistycznej.

Witrażowy klęcznik

To połączenie wybitnej wyobraźni Gaudiego i innowacyjnego podejścia do tematyki ma 2,7 metra wysokości. Sama struktura klęcznika jest wykonana z bardzo rzadkiego drewna i wyrzeźbiona z niezwykłym kunsztem. Dominuje, często pojawiająca w dziełach Gaudiego, płynna forma linii, która pięknie współgra z resztą elementów użytych do wykonania tego dzieła. Gaudi ukazał w tym meblu swoje uwielbienie dla piękna natury – wykorzystał naturalne produkty: drewno i szkło, by stworzyć ukwiecony klęcznik. Oprawa klęcznika to cudowna witrażowa pergola, pełna barw i struktur roślinnych. Przywodzi ona na myśl skojarzenie z mistrzowską klasyką gatunku – szkłem Tiffany’ego. Jest jednak 4 razy większa niż typowa lampa Tiffany’ego. W swojej sztuce witrażowej, ujętej w postaci klęcznika, Gaudi niesamowicie fascynuje się światłem, liniami i kolorystyką. Każde dzieło Gaudiego odzwierciedla jego wielką wrażliwość i można o tym się przekonać podziwiając zarówno dzieła architektoniczne jego autorstwa, jaki i pojedyncze przykłady ich wyposażenia, takie jak właśnie wspaniały klęcznik. Gdy wymienia się znane dzieła Gaudiego, rzadko wspomina się o tym niezwykle pięknym meblu, który jest dowodem na wybitną wszechstronność talentu tego artysty.

Klęcznik Gaudiego, w ujęciu witrażowym, stanowi wizualną harmonię z całością wnętrza oraz ogólnym projektem domu Casa Batlló. Witrażowa pergola klęcznika tworzy niespotykaną grę świateł, a także doskonale oddaje religijny charakter tego niezwykle oryginalnego, wybitnego dzieła sztuki witrażowej.

Witraże Gaudiego i Torresa

Opublikowano 13 stycznia 2018 przez Agata Mościcka

Jeśli kiedykolwiek będziemy mieli okazję odwiedzić Majorkę, to w centrum malowniczo położonego miasta Palma de Mallorca warto zajrzeć do XIV-wiecznej katedry znanej La Seu, by obejrzeć wspaniałe witraże Gaudiego i Torresa.

Katedra to olśniewający, bardzo charakterystyczny budynek, jeden z piękniejszych, jakim poszczycić może się stolica tego kraju. Monumentalny budynek stworzony ze złotego piaskowca robi niesamowite wrażenie na odwiedzających go turystach.
To namacalny dowód na to, że Europa posiada najwyższe i najpiękniejsze budowle w stylu gotyckim.

Jeśli wejdziemy do środka, przekonamy się, dlaczego właśnie ta katedra zwana jest katedrą światła. W La Seu znajduje się aż 61 witraży wraz z zapierającym dech w piersiach oknem rozetą. Centralne okno uważane jest za najbardziej spektakularne dzieło świata. Jego konstrukcja wykorzystuje poranne słońce. Wdzierając się do środku zalewa ono budynek kaskadą promieni wielokolorowego światła. Efekt jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju. Nie ma chyba piękniejszego widoku, niż rozchodzące się strumienie słońca, do tego uszlachetnione barwami kolorowego szkła. Kolejne wieki zapoczątkowały liczne zmiany w katedrze Le Seu. Miały one miejsce za sprawą Katalończyka, wybitnego artysty Antoniego Gaudiego. Katedra dostała zupełnie nowe życie. Metamorfoza opierała się na modernistycznych akcentach i dramatycznych dodatkach. Należy do nich szczególnie gigantyczny wieniec z korony cierniowej, który wisi nad ołtarzem głównym. Gaudi był wizjonerem i człowiekiem wielkiego rozmachu. Jego pomysły były nie tylko wyjątkowe, ale nie kłóciły się z ogólnym wystrojem i klimatem katedry.

W pięknej Katedrze na Majorce znajduje się efekt współpracy dwóch mistrzów – witraże Gaudiego i Torresa.

Na szczególną uwagę zasługuje wspólna praca Gaudiego z Joaquin’em Torres’em-Garcíą. Ten urodzony w Urugwaju twórca był jedną z najwybitniejszych person świata artystycznego pierwszej połowy XIX wieku. Podobnie, jak Gaudi, Torres był mieszkańcem Katalonii do 14 roku życia, potem zmienił jednak miejsce zamieszkania na Urugwaj. Okrzyknięto go mianem artysty urugwajsko – katalońskiego. Człowiek ten nie odebrał jakiegoś szczególnie istotnego wykształcenia we wczesnej młodości. Był synem rolnika, kupca, więc cała jego wiedza opierała się na obserwacji życia codziennego. Torres – Garcia podziwiał naturę, przyrodę, grę światła, przenikanie barw. Z tych obserwacji wyrosła późniejsza maniera artysty – połączenie klasyki i awangardy, posługiwanie się prostą metaforą. W jego dziełach brak jest niekompatybilności oraz dysonansów. Figuracja i abstrakcja jest bardzo prosta. Torres – Garcia, podobnie jak Gaudi, łączy klasykę i nowoczesność. Robi to naturalnie, bez dysharmonii czy nieładu.

Współpraca Gaudi-Torres rozpoczęła się w 1903 roku. Torres otrzymał polecenie stworzenia okien witrażowych. Artysta dokonał tu istnego cudu witrażowego. Stworzył niesamowite boczne witraże oraz malutkie okienko – rozetę w centrum. Witraże te, oprócz tego, że wypełniają grą światła wnętrze Katedry, to posiadają również głębokie wartości interpretacyjne. Torres stworzył w swoich witrażach miejsce do refleksji i zadumy dla odwiedzających katedrę. To dialog człowieka z Bogiem stworzony w barwnych oknach. Jest tam masa symboli maryjnych, wskazanie drogi do szukania Boga w dziełach jego natury. Witraże wykonano w niezwykle symbolicznej postaci, głoszącej uniwersalizm. Są one ponadczasowe. Symbole oddają to, co ziemskie – słońce, księżyc, gwiazdy – w połączeniu z wartościami duchowymi – rozum, uczucia, królestwo natury.

Witraże są arcydziełem, które niesie ze sobą duży ładunek emocjonalny, skierowany do odbiorcy. Pobudzają do refleksji i zastanowienia nad właściwym sensem i istotą życia na ziemi oraz pogłębiają relacje z Bogiem.

Sagrada Familia mariaż światła i koloru

Opublikowano 4 września 2017 przez Agata Mościcka

Poznaliśmy już twórczość Antonio Gaudiego na przykładzie architektury i witraży Krypty Güell, tym razem zaś będziemy poznawać najbardziej znany projekt tego autora Katedra Sagrada Familia mariaż światła i koloru.
W 1882 r. mieszkańcy Barcelony pragnęli zbudować w swoim mieście świątynię będącą symbolem poświęconym wierze katolickiej i lokalnej kulturze. Prace zlecono architektowi Antonio Gaudiemu a pierwszy fundament La Sagrada Familia, jednego z najpiękniejszych i najbardziej skomplikowanych projektów architektonicznych w historii, powstał w 1883 roku.

Gaudi został dyrektorem całego projektu, piastując to stanowisko przez całe dziesięciolecia, aż do swojej śmierci, po tragicznym wypadku w 1926 roku. Architekt poświęcił się całkowicie swojemu dziełu, wybierając życie w studio projektowym. Po jego śmierci współpracownicy – architekci kontynuowali przedsięwzięcie wielkiego Gaudiego.

W latach trzydziestych wybuchła wojna domowa w Hiszpanii, w wyniku której wiele kościołów zostało spalonych. Katedra Sagrada Familia była dla mieszkańców więcej niż tylko religijnym miejscem kultu. Stała się uniwersalnym symbolem narodu Barcelony i została ocalona od zniszczeń. W czasie wojny kontynuowane były prace architekta Francesco Quintana, a dzięki szczegółowym notatkom i dokumentom pozostawionym przez Gaudiego konstrukcja Kościoła powstawała zgodnie z jego życzeniem, mimo wielu przeszkód i opóźnień w budowie.

Będąc w Barcelonie nie można pominąć wspaniałej i charakterystycznej budowli, jaką jest Sagrada Familia mariaż kolorów i światła.

Okna są centralnym punktem konstrukcji a niektóre z nich są rozciągnięte na więcej niż dwóch kondygnacjach. Mają przyciągnąć wzrok ku górze i inspirować medytację nad boskością. Wzrok zwiedzających zachwyca piękna dbałość o szczegóły. Wspaniałe wzory i barwy witraży przechwytują i filtrują światło, które nie tylko oświetla, ale również ozdabia uderzające oryginalnością detale architektoniczne kościoła.

Aby w pełni uchwycić wyjątkowe piękno tych okien, należy umiejętnie je fotografować. W większości zabytkowych budynków nie wolno używać lampy błyskowej, więc należy korzystać z długiej ekspozycji, aby uzyskać jak najwięcej światła. W oknach witrażowych Katedry Sagrada Familia kolorowe szkło układa się w geometryczne wzory. Barwy użytego szkła cechuje wyjątkowa intensywność. Daje to oszałamiające efekty we wnętrzu tej wyjątkowej i niepowtarzalnej świątyni.

Zarówno w oknach, jak i w elementach architektonicznych Kościoła znajduje się wiele witraży. Pierwsze, które powstały, nawiązują do regionalnej symboliki za pomocą kształtu i koloru, początkowo zaproponowanego przez Gaudiego. Główne okno w transepcie ukazuje zmartwychwstanie. Witraże po bokach i w nawie głównej przedstawiają miejscowe świątynie i świętych. Mają szczególne znaczenie dla mieszkańców Barcelony i Katalonii. Górne szyby witrażowe w bocznych nawach zawierają ważne frazy z pisma świętego. Centralne okno nawy nie jest wykonane w kolorze, lecz z prostego, przezroczystego szkła, co symbolizować ma czystość.

Gaudi świetnie wykorzystał światło, aby obdarzyć swoją architekturę wyrazistością i wspaniałością. Światło słoneczne lśni na szczycie wież i okien budowli. Wznoszące się słońce zapala portale fasady, podkreślając radość życia, która objawia się w narodzinach Jezusa. Oddziaływanie światła i cienia tworzących się przy zachodzącym słońcu na elewacji budynku, buduje unikalny, surowy charakter fasady.

Gaudi twierdził, że kolor jest wyrazem życia, dlatego zdecydował się na jego obecność w Katedrze Sagrada Familia. Budowla z zewnątrz mieni się intensywnymi kolorami elementów architektonicznych, zaś w jej wnętrzu barwne smugi światła, dostające się do środka przez witraże i świetliki w sklepieniu tworzą wyjątkową atmosferę.

Twórca tej wspaniałej konstrukcji Antoni Gaudi urodził się w 1852 roku w Hiszpanii, znanej jako Katalonia. Miłość do architektury pojawiła się u Gaudiego już w młodym wieku i skłoniła go do studiowania tego przedmiotu, przez osiem lat, w Nowej Szkole Architektury w Barcelonie. Po ukończeniu studiów Gaudi założył własną praktykę architektoniczną.
W jego najbardziej aktywnych latach pracy jako architekta, Katalonia i Hiszpania były w stanie wstrząsów politycznych. Ludzie z Katalonii czuli, że powinni być autonomiczni, niezależni od wpływów hiszpańskiego reżimu. Aby wyrazić to w pełni, katalońscy ludzie starali się pokazać własne, niepowtarzalne aspekty kulturowe poprzez projekty artystyczne i odrodzenie polityczne. Gaudi bardzo dobrze identyfikował się z tym ruchem artystycznym, a zwłaszcza z jego częścią zwaną Modernismo, którą wyrażał jego żywy i niepowtarzalny styl.

Niemal wszystkie prace Gaudiego znajdują się w Barcelonie, jednym z centrów kulturalnych Katalonii. Gaudi projektował w ciągu 48 lat swojego życia, od 1878 roku aż do śmierci w 1926 roku. Projekt Katedry La Sagrada Familia został mu zlecony w 1883 roku a do 1910 roku stał się jego głównym zadaniem. Inwestycja nie została ukończona za życia Gaudiego. W rzeczywistości jest wciąż jeszcze w budowie.